Unutma Zamanı Şiiri - İsa Yılmaz

şimdi unutma zamanı
ormanlar vazgeçti ağaçlarından
köklerinden sökülüp atıldı fidanlar
kuşlar başka mevsimleri çıkardı aklından
nehirler denizlere kavuşmaya korkuyor şimdi
bulutlar öyle paramparça ki
yağmurlar artık imkansız baharlara emanet

şimdi unutma zamanı
hadi kapa gözlerini bu son şiirim sana
inceden bir melodi çalınıyor, dinle ve uyu
hiçbir zaman uyanamayacaksın kalbimde
silindin artık yüreğimin kayıp parçası
kendimi de unutmak olacak ama
ama olmuyor işte
yenik düştü sevda korkulara
en büyük korkun bendim oysa
sevdiğini haykırır da bir daha kısamazdın sesini
çığlık çığlığa kalırdın her defasında
nasıl vazgeçerdin bir daha
olmadı aşk yenik düştü işte

şimdi unutma zamanı
ruhum vazgeçti bedenimden
kan damlamaz oldu kalbimden
nefese muhtaç şimdi ciğerlerim
eyvah ben yaşarken ölüyorum
aşk ölmek değil midir zaten
biliyorum artık sevdanın nasıl bir şey olduğunu
denizler içinde yanmakmış ebedi
belki Mecnun çöllerde hiç gezmedi
çöl oldu yüreği, Leyla serabı
belki atmadı Nemrut, İbrahim’i ateşlere
ateş ayrılık oldu dostun nazarında
o ateşte buldu Hakk’a sevdayı
canından bir parçanın gırtlağına dayayınca bıçağı
kalbinin yarısını kesmekle kanıtlayacaktı vefayı

şimdi unutma zamanı
eyvah aşk yine yarım kaldı…