Ölümü Beklerken Aşk! Şiiri - İsa Yılmaz

ölümü beklerken buldum seni
beni bin kez öldürdün
oysa ne güzeldi günlerim
bir oda, bir sandalye, bir pencere
ve bir de yalnızlık loş duvarları saran
ha bir de güneş
akşam güneşi
pencereme hep kıpkızıl doğardı
tir tir titriyordu, battı batacaktı
biranda kaybolurdu
ben varım demek için gelir gibiydi
ben varsam hayat var
ben varsam ölüm var diyordu
acı bir gülümseme sonrası yok olurdu
ardı karanlık
ve kayan yıldızlara iliştirilen sönük umutlar

sonra sen geldin
uzaklardan gelmiş bir yol yorgunu
sandalyemi verdim oturdun
penceremi verdim, kenarına kuruldun
akşam güneşimi verdim hayata tutundun
benim için sadece sen kaldın
sadece sen
ezeli dostum yalnızlık bile çoktan yok
sadece sen
her şeyimi alan sen
her şeyim olan sen
sandalyeye sen oturmalıydın
pencereden kızıl güneşlere sen bakmalıydın
yalnızlığın boynunu senin için vurmalıydım
mutlu olman için her şeyimi almalıydın
tamam, kabul
hiç olmalıydım, her şeye sahip olmak için
ama ölümü beklerken buldum seni
beni bin kez öldürdün
yaşamın kıyısında sele kapılmışken
ince bir güle dokunmaktı benimkisi
şimdi sormaya bile vaktim yok
neden bu kadar geç kaldın...