Umutsuzluğun Kokusu Şiiri - Seyide Doyran

ben kozasının içinde
ipek böceği,
sense her baharda açan,
arıların bal aldığı çiçek.
ümitle vuslat beklerken ben,
senden çiçek kokusu gelir sandım.
umutsuzluğun kokusu burnumda şimdi...
ilkbaharımda sonbaharı yaşıyordum
bana geldiğinde.
sürgün vermiş filizlerime
kırağı çalmışdı.
koca bir boşlukta
kanatsız uçmaya çalışıyordum.
dibe vurmama ramak kala
sen geldin.
ilaç gibiydin,
yaralarıma merhem,
acılarıma uyuşturucuydun sen.
dört elle sarıldım sana
bırakmamacasına.
sızılarım dinmiş,
filizler tomurcuklanmışdı senle.
sanki kanatlarım çıkmış,
durmaz uçuyordum.
yere göğe sığmıyor,
seni anlatıyor,
seni çiziyordum.
kör olmuşdum içinde kötülük olan herşeye.
nefes almak bile daha bir güzeldi seninle.
yeşil boyalı ev en büyük şahitti sevgimize.
siyah,gri yoktu bu günlerimde,
benimle birlikte
kainattaki her nesne renklenmişdi.
kuşlar bir başka uçuyor
ve bambaşka ötüyorlardı.
yeşiller daha bir parlamış,
zümrütleri bile sönük bırakmışlardı

işte aşkım,
böyleydin sen bende...
yana yakıla
vuslat diye naralar atarken ben,
UMUTSUZLUĞUN KOKUSUNU SALDIN SEN.

Seyide Doyran