Umutlarım... Şiiri - Oya Özpoyraz

Yine gece, yine karanlık
Bir çocuk ağlıyor uzaklarda kimbilir,belki aç, belki hasta
Bir sarhoş narasına karışıyor, sese ürken köpeğin sesi
Gece yitirmiş renkleri herşey siyah,
Deniz, gök, ağaçlar çiçekler...
Hepsi aynı renge bürünmüş.....
Melisa, hanımeli, yasemin.
Kokular karışmış birbirine, ayırd etmek imkansız
Mehtap yok, yine de yıldızlar fersiz....
Rüzgar uyumuş deniz sessiz.
Duvarlara yansıyan gölgeler, onlar bile hareketsiz.
Yan komşu, ne çoluk var ne çocuk... yalnız
Radyonun sesi sokağa yansıyor
Belli o ses, yalnızlığın korkularını örtüyor.....
Kapatıyorum gözlerimi,
Geçmiş geçiyor gözlerimin önünden
Yetişemiyorum yılların yaşanmışlıklarına
Anlara sığıyor geçmek bilmeyen zamanlar....
Kollarım sarıyor bedenimi, ürperiyorum
Kader dediğim yaşanmışlıklara
Ekliyorum yalnızlığımı
Biliyorum birazdan ağaracak gün
Renkler, kokular oturacak yerli yerine
Belki ılık bir rüzgar, dalgalanacak deniz
Tükenen umutlar yüreğimde, sığınıyorum geceye....