Umutlar Kırılmasın Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Bir yanım kara kış, diğeri sonbahar; ben yaz’ı, ben bahar’ı bilmem
Ne gül var, nede kelebek bu yerde
Ben, ne gün gördüm
Nede güneş’i
Size
Mutluyum desem
Yalan olur
Ellerim döner, yapışır yakama
İşte o eller
“Kimi kundakta
Kimide ayakta
Yoksulluk içinde kalan
Mazlum bakışlı çocuklar neyin nesi”
Deyip, hesap sormaz mı benden?
Ne çürümek olsun zindanlarda, nede annelerin ağlatan acı çığlıkları

Yüreğimin sızladığı zamandır, mazlum coğrafyada gün karanlıkta
Biliyorum dünya sessiz kaldı, feryadınıza
Kör olayım, üzülüyorum
Milyon kere
Mazlum halkın
Katledilen çocuklarına
Zilan’a
Şilan’a
Mizgin’e
Berkin’e
Hepsinin
Dillere destan olan
Güzellikleri birer bahar
Yazılan, en güzel özgürlük şiiri gibi
Sizlere hor bakanlara, sizlere kayıtsız kalanlara
Yaşadığınız acıyı armağanmış gibi sayanlara, lanet olsun
Güzel yarınlar mutluluk habercisi olsun, bu coğrafyada acı son bulsun

Bebelerin resimlerini nakşedelim yüreklere, ellerinde oyuncak olsun
Köylerinde mutluluk, yokluk, perişanlık değil, huzur olsun
Kuşlar yuvalarına dönsünler
Kelebekler çiçeklere
Umutlar kırılmasın
Solmasın gülümsemeler
Hiçbir yanımız yaprak dökmesin
Ömür
Yaşam hep boy versin
Masmavi gökte
Uçan güvercinler
Vurulmasın
İnsanlar
Bulunduğu topraklarda
Korka, korka dolaşmasın
El ellerle
Yürek yüreklerle kenetlensin
Dal yapraklarla
Çiçeklerle kucaklaşsın
Günde güneşle
Gönül gel
Karanlığı yok edelim
Seninle yürüyelim yarınlara, tüm dostlara
Ne kurda-kuşa, ne yılana-çıyana, nede insana kurşun sıkılmasın
Toprak kana doydu, bir daha kan dökülmesin, evler yakılıp-yıkılmasın