Umutla Beklediğim

UMUTLA BEKLEDİĞİM…

İnsan denen muamma, insanlığı vuruyor.
Kaybetmiş sırat’ını, uçurumda duruyor.
Geçirmiş esareti, boynuna halka halka,
Manasını arıyor, şu madde pazarında.
Renklerini yitirmiş, zift karalı dünya oy!
Can evinden vurulmuş, can yaralı dünya oy!
Kar yağdı bahar vakti, güllerim açamadı,
Buz tuttu kanatlarım, menzile uçamadı,
Barut kokar yeryüzü, mor’a çalar tüm renkler,
İlim var da, irfan yok, bozuk durur ahenkler.
Tek kanatlı ilimler, manasız, kamil değil,
Onun için adalet, cihana şamil değil.
Bilinen bunca ilim, Hakk’a teslim olsaydı,
Zalimler dev olmazdı; hak yerini bulsaydı.
Beni mutlu edecek, demediler kelamı,
Hürriyet getirecek, vermediler selamı.
Devler aldı hakkımı, götürdü kaf dağına,
Kuzular sürüklendi, kurtların tuzağına.
Mazlumun feryadını, duymayan sağır dünya,
İsrafil mi beklersin? Günahı ağır dünya.
Buhrana sürüklenmiş, insanlık huzur özler,
Kurtuluş sancağını, hasretle arar gözler.
Hıçkırıklı dualar, uçarsa; seherlerde,
Haksızlığı yok eden, er olur, siperlerde.
Umutla beklediğim, gün gelir,zaman gelir,
Çöllerde yitirdiğim, yüklü bir kervan gelir.
Ümitler çiçek açar, çiçekler derde derman,
Beyaz zambak içinde, ulaşır kutlu ferman.
Bu fermanla Hakk için, volkan erir, dağ yürür,
Mazlumları güldüren, mutluca bir çağ yürür.
Buz tutmuş vicdanları, eritir sevgi çağı,
Can asrı’na kurulur, adaletin ocağı.
Asr-ı Can sabahına, çiy düşer, tane tane,
Billur tanelerine, doğacak gün şahane.
Yağan nisan yağmuru, yıkarsa; yürekleri,
Zalimlerin başına, yıkılır direkleri.
Yedi renge bürünür, huzur dolar yeryüzü,
Hakkı teslim olunca; yetimin güler yüzü.
Neşeyle doğar güneş, Asr-ı Can üzerine,
Mavi gözlü gezegen, döner bayram yerine.

Osman ARSLAN
(GAMLIOĞLU)
0sman