Damlayan acılar ıslatır mı ölümü.
Ve böylece ölüm hafifler mi?
Ve böylece, böylece kıyıya yanaşır mı kaderlerimiz.
Bir kere daha buluşur mu yüreklerimiz.
Çalsana, çalsana sevgilim.
Bendeki şarkıyı son defa çalsana.
İsmine gerek yok, lakin mühre de gerek yok.
Dualar yarım kaldı çünkü.
Çünkü teslim olduk çoktan.
Çünkü biz bize yenildik.
Anlıyor musun, anlıyor musun sevgilim…
Biz çoktan kaderi gömdük.
Bu dünyada kalan sadece rüyalarımız.
Bazen uyanırlar, bazen boşluktalar.
Ne de olsa çoktan unutulmuşlar.
Çünkü çoktan vurulmuşlar.
İki yürek tek candık biz.
İki can tek bedendik.
Ve sonsuza dek seveceğimizi söylerdik.
İşte oradaydı,
Bakmaya doyamadığımız gözlerimiz.
İşte oradaydı,
Dualar içindeki kaderimiz.
Şimdi elimizde ayrılık denen zorba.
Sence Azrail iki kere öldürür mü?
Sence aşk iki kere yaşanır mı?
Söyle sevgilim,
Gerçekten beni unuttun mu?
Söyle sevgilim, söyle…
Utanmadan, isyan etmeden söyle.
Sevdiğini başka yerde buldun mu?
Senin aşkın senden zorlu mu?
Yine söyle sevgilim,
Yaşayacaklarımız yaşadıklarımızdan daha mı umutlu?
Kayıt Tarihi : 5.5.2016 01:45:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!