UMUT GÜNEŞİ
Nehirlerin, kevser aktığı dağlardan gel,
Diyarları, peygamber kokan çağlardan gel.
Bir kez daha tomurcuklan bağrımızda,
Etrafa umut saçan bahçelerden gel.
Şafak ol, dağıt karanlığın perdelerini.
Gönül mevsimlerimizi ısıtan güneşlerden gel.
Sil seccadede ıslak gözyaşlarını,
Seher yeli ol, doruklardan gel.
Fecrin heyecanıyla doğ üstümüze,
Baharın diriltici esintileriyle gel.
Has bahçede güllerimiz kurudu,
Sinesi kanayan bülbüllerin şarkısıyla gel.
Mehrin say aşka bulanmış yürekleri,
Zemzemle yıkanmış duvaklarla gel.
Mim duraklarında yandı titrek hasretlerimiz,
Ayetlere meftun olan duygularla gel.
Kayıt Tarihi : 10.6.2020 11:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Güneşim Sensin
Sen, bir güneş kadar, sıcak ve uzak,
Ve ecelim kadar, bana yakınsın.
İncinmiş kalbime değen bir dudak,
Annem gibi güzel; rüya kadınsın…
Sürgün ülkesinde, sevgi ve umut,
Akan bir nehirdir, dudaklarından.
Kurak mevsimlerde en akim bulut,
Damla damla yağar yanaklarından.
Elenmiş topraksın sonsuz gökyüzü,
Varlığın formusun; maddenin özü.
Îsyan ateşinden kalan son közü.
Nâra dönüştüren, narîn kadınsın
TÜM YORUMLAR (1)