Umut Baharı Şiiri - İsa Melek

Kaç bahar geçiyor,
Turnalar bir ileri, bir geri,
Bulutlar bazı bazı unutuyor yağmurları.
Küçük bir pervane yetiyor,
Güneşi getirmeyi.
Kaç bahar geçiyor,
İlki de sonu da birbirlerini aratıyor,
Güneşte, bulutlarda seni doğuruyor,
Adın gözlerimde İstanbul oluveriyor.
Yıkık bir şehrin kalıntılarında,
Bir medeniyet canlanıyor,
Eski zamanlardan bir baba,
Evladına oyuncak getiriyor.
Ve sen bana geliyorsun,
Dünyaya barış geliyor.
Çocuklar büyümüyor,
Dünyayı onlar kurtarıyor,
Rengarenk ellerinde boyanıyor,
Kirlettiğimiz kömürlü dünya...