Umut'a Dair Şiiri - Emre Akbulut

Kan revan içinde uzanmıştı o tozlu yere
Son defa bakmak istedim koşarak girdim içeriye
Tutup kolumdan zorla uzaklaştırdılar dışarıya
O yok artık alıştır kendini dediler bu dünyaya

Öldü lafı çıkmasın diye o ağızlardan
Dua edip duruyordum boş suratları seyrederken
Melek çoktan gelmiş almış o tatlı canı giderken
Bir nefes hissettim yakınımda irkildim aniden

Dünya çok tuhaf diye düşünür oldum bugünlerde
Hepimiz gelip gideceğiz diye avutuyorum kendimi içten içe
Başka türlü çıkmıyor akıldan bizi bırakıp gittin işte
Geride kalanlarıysa yaşlı gözler beklemekte

Ağlamakta biryere kadardı artık benim için
Gözyaşlarım kurudu bak hıçkırıyorum için için
Daha ne çok şey yaşayacaktın oysa
Kader deniyormuş bu anlamsız saçma oyuna

Hiç mi sevmedin ki etrafındaki onca insanı
Kendini mutlu etme uğruna çektin gittin oraya
Kendine göre haklı nedenlerin varmış demekki
Yıllarca içine attığın o sırlara ne demeli?

Birikince seni de sürükledi demekki
Gidişinle yıkıldı dünya başımıza sanki...
annem hep diyordu bana ölüm gelip gidici
önemli olan bu dünyada iyilik yapabilmekti

kardeşlerin bakıyo arkadan şimdi sana
gülen yüzünü hatırladıkça umut geliyor bana
sen herzaman kalbimizdesin umut bunu sakın unutma
şimdi tebessümle geçmişi hatırla

yaşadıklarından çok ögreneceklerimiz var
insanlara gülmeyi ve sevgiyi amaçlıyan
şimdi ellerimiz boş ne yazsam nafile
harbi cidden unuturmuyuz sandın seni be?