Umudun Ak Cefası

umudun ak cefası

sen doğanın en yalın
en bir kusursuz ifadesisin
en yiğit korkum
uçurum tadı mutluluğum
umudun ak cefasısın
boynu yıkık gözlerimsin
dilin dilime su olsun
dilin yaşamım
sana uyanayım sabaha
düşümde ki yüzünle can yarım
mor nefesim soluğumu kesenim
nasılda çağlıyor yüreğim
ah hüznümün yangını
yine gözlerim lal
sorularım yamaca sarpa yazgılı
sorularım ipince kırılgan
yine ayrılığa türkü gözlerin
oysa figürlü gülsün
açarsın göğsüm toprağında
kıvrımların gülce gül
gülkurusu morumsu leylağım
ah o ellerin nasıl da
yirmi ikilik kederim
sular uzunu parmakların
dokunup göz çizgilerimi sayardı
o ayrılık yollarını
dokunmakla doymuşluğum
nefesini nefesime koymuşluğumsun
dilin yaşam pınarı
bahar demim, sucanım dilin
kuğum, su boyunlum
nasıl da tam oracıkta yıkar boynum, dururum
ağzını ormanca öptüğüm
yüzünü rüzgârın ezgisine yazdığım
ötesine şiir düşürdüğüm
nefesimi uyuttuğum nefesinde
iyi ki tanık buğulu gözlerin
gecenin lal’ı esrarına
yangınını da al koynuna
bende kalan yanını
var birazda sen yan
bakışlarım gözlerinde yıkılıyor
yalnız ve keder duran gözlerinde
yüzünün aynasında yalnızlığın mahpusuna
yatıracağım bedenimi
kapanmayan bir yaranın ahıydı
gözlerinden avuçlarıma damlayan
feryadım dolaşır her gece
yetim bıraktığın odamda
bir acı türkü büyür içimde
yokluğun acıtmaz artık canımı
kirpiklerin sura döneli
o yaşamın öz şiiri gözlerine