Ümitsiz Güz Mevsimi Şiiri - Harun Ertaş

Gözlerinde soluyordu onca yaprak,
Damlıyordu evimin çatısına göz yaşların
Elimdeki hiç bir resmin bilmez avutmayı,
Ne bahar düzeltir bu acıyı ne de yazları

Sokağın karşısındaki dükkanda;
İsmin yazıyordu, göz göze geliyorduk
Değişirdi belki de hayat bir yazmanla
Yaşlarımla beraber şehrimi sel basıyordu

Gözlerindeki ışık, beni aydınlatmıyordu
Sözlerinde kendi ismimi göremiyorum artık
Gözlerinle beraber ne yağmurlar damlıyordu
Gülüşündeki kaçıncı şişeyim sayamadım

Güz geldi tekrardan yazın ardından
Soldurdu tüm yaprakları daldayken
Bilmem geçer mi seneler birden
Ben seni beklerken aynalardan evvel

İsmini duymak dâhi boğazı yakar
Yarıda soldu sarardı, yeşeren ümitlerim
Kurudu gitti, gidişinle elimdeki papatyalar
Bir anda karardı gülüşünle gündüzlerim