Halkına yuvadır toprağı taşı
Kaleye çıkınca geçiyor hırsım
Hazanda başlıyor gözünün yaşı
Bahardan öteye ağlıyor Kars'ım....
Serhatte bekçidir kaledir yurda
Sağım gaflettedir,uyuyor solum
Dostluk köprüsünden,geçmemiş yolum
Sevgiyi öldüren,böyle bir kulum
Bombalar atmışım, kusura bakma!
Kilimin uçları,sulara daldı
Zalimler dünyaya,korku salıyor
Bilirim zulümden, bir haz alıyor
Sanmayasın dünya, ona kalıyor
Zalimin zulmünü övmeyin kızım…
Dünyada daima, insanlık gerek
Elbet benim, işin piri
Akıtarak, alın teri
Zihinleri, tuttum diri
Öğretirim öğretmenim...
İnsanoğlu, buldu yazı
Niksar’ıma, ben aşina
Kurban olam, her taşına
Gel çeşmeye, tek başına
İç buz gibi bu suları
Cevizi var, yaprağı var
Danişmend’in, olmuş tacı
Hasret kötü, verir acı
Ana, baba,evlat, bacı
Niksarlı’dan selam size…
Şair Emrah, geldi, kaldı
Bir deli şubatta,her yanım kardı
Bir sen mi sığmadın,dünya mı dardı?
Sevdiğim varlığı,kefenler sardı
Bu şerri hayıra,nasıl yorayım?
İşi budur seni, aldı elimden
Yapmak için seni, gürgen devirdim
Dallarını örüp,çitler çevirdim
Onu konaklara,sanma verirdim
Yaylaya kurduğum,OBAM nerede?
Samana saplara,vermezdi aman
Savaş geldi,kapımıza
Ateş düştü, yapımıza
Atam demiş, halkımıza
Biz de barış istiyoruz…
Betin benzin, hemen solsun
Anamızdan, duyduğumuz
Ninnisiyle, uyudumuz
Hal ve hatır, sorduğumuz
Milletimin dili güzel…
Sanki cennet,her köşesi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!