Uğur Kağan Şiirleri - Şair Uğur Kağan

Gün, taş sokaklarda doğar,
Çocukların çığlıkları kaldırımları titretir.
Senin ellerin ellerime değdiğinde
Taş duvarlar titrer, gökyüzü sessizleşir.

Sevdan, ekmeğin tuzu kadar sade,

Sen, gülüşünle sarardı odalarım,
Ve ben, sokak lambalarının titrek ışığında
gözlerini uzaktan izlerdim.
Elimde kalem, cebimde umut,
Ama ellerimde sadece yoksulluğun soğuğu vardı.

Senin ismini anınca bile,
bir yurdun nefesi doluyor ciğerlerime.
Toprağın kokusu, rüzgarın çıplak serinliği,
bir halkın içten yarası gibi yayılıyor içime.

Seni sevmek, yalnızca bir gönül işi değil,

Sabahın buz gibi ayazı yüreğimi vardiyaya kaldırıyor,
senin adın tarlalara düşen ilk ışık gibi yayılıyor.
Bir kente bakarken seni düşünüyorum:
kime el uzatsak, orada bir parça sevdamız büyüyor aslında.

Sen, halkın içinden çıkan en sessiz güç gibisin;

Seninle hiç yan yana duramadık,
ama ben her sabahın ağır sessizliğinde
omuzlarına dokunmadan bile
sana yaslanmış bir ömrün içinden yürüdüm.

Hayatın yükü, biz sevmeye kalkınca

Demir kapılar açılınca değil
Senin adını içimden geçirdiğim anda başlar sabahım.
Geceler koğuşun taş duvarında çoğalır
Bir karanlık olur bir umut olur
Senden gelen tek bir haberle aydınlanır.

Gözlerin, sabahın solgun ışığını taşır gibi,
Taşlı sokaklarda umut filizlendirir sessizce.
Her bakışın, yorgun ellerin yükünü hafifletir,
Ve gecenin en karanlık köşesinde bile ışık olur.

Sen gülünce, şehir nefesini tutar,

Sen gelince,
İçimdeki şehir birden büyüyor.
Sokaklar ışıkla doluyor,
Her taş, her kaldırım senin adını fısıldıyor.

Gözlerin,

Seninle başlar her sabah,
Taş sokakların sessizliğinde,
Dumanı tüten bacaların ardında
Gözlerimde senin izini sürerim,
Ve her adımım, bir halkın umut ağırlığını taşır.

Sabah ışığı düşer taşlı sokaklara
İşçinin elleri nasır, yüzünde umut
Sigaramın dumanı yükselir yavaşça
Elimde tesbih, parmaklar sayıya alışık

Kahvede içilen ilk çayın buharında