Uçmayı Öğrenirken Sevinmeye Tutunmalı

Herkes Kendi Hikayesini İstediğince Okur... Bana göre; her başarıya kolay değildir sevinmek. Bazı başarılara, kazanımlara ulaşmak genelde herkesin harcı olamaz. Belli bir yola baş koyanların; aklını kullanmadan, uğraş vermeden, emek sarf etmeden, yapmak-becermek zorunda olduğunu düşünmeden, mücadele etmesi gerektiğini bilmeden, yaşamı için varolması gerektiğine inanmadan, meşakkatli-azimli-inançlı olmadan, bu uğurda öğrenmek için çabalamadan, çeşitli etkenler engel olsa -düşse-canı yansa bile şikayetleşmeden, sızlanmadan, pes etmeden kazanılan 'başarılar ' ödüllendirilir bence. saygı ve takdir sembolü olarak... Örneğin; bir kuş, yaşama sınavında var oluşunu kanıtlamak zorundadır. Her canlı gibi. Sürdürebilmek için varlığını... Kanatlarını kullanabilmeli, uçabilmelidir. Bu uğurda gerekenleri yapmalıdır. Öncesinde sıraladıklarım gibi. Doğal meziyetlerini kullanabilmek için dahi... Bizlere, daha bebekliğimizde ellerimizin becerilerini geliştirirken 'el çıpı' nakaratı ile alkış tutmayı öğretirler. Bu arada eylemimizin, coşku ve sevinç belirtisi olduğunu da kavramaya başlarız. Daha ileri yaşlarımızda ise övgü ve saygı, takdir sembolü olduğunu da anlamışızdır artık. Peki ya kriterlerini? .. Zamanla, bunun için, değer yargılarımızın, yaşam görgümüzün oturmuşluğu önem kazanır ve önceliklerimizi davranışlarımıza yansıtırız. Bilinç düzeyimiz; alkışlarımızın nedeni, kaldıracı olur. Bir an şöyle farkındalıklarımızı deşerek düşündüğümüzde; en çok nedir bizde şu dönem, takdir duyarlılığımızı ortaya çıkaran? Ve yine tabii ki, kendimize yönelik, her birimiz hangi özelliklerimizle, meziyetlerimizle anılmak isteriz acaba? Övgüye değer buluruz ve bulmak isteriz kendimizi? Yani, gerçekten hak ettiğimize, gerçekçi olarak gerekenleri yaptığımıza inanarak? Sorgulamak ne kadar işimize gelir dersiniz? Sesil