Uçkurumun Uçurumunda Uçurtma Uçar

mahvolmuş hayatın uçurumlar çocuk,
düştüğün kaldırımı uçuranın suçu,
melek gibi hayal kurdum bir an ama
o an şeytan gibi hayatımı yıktım.

ölürsem bugün eğer, anneme selam söyle,
izler beni hayaletim dikiz aynasından,
bir korkuluğum, üstümde kasvetiyle martılar
o an ruhumun asaleti tartılır.

azıcık toparladım, intihara sürüklendim,
en fazla güldüren de bu aptalca hüzünlerdi,
gözüm yüksekte çocuk, ama bak yüzüm yerde,
bir gereksizlik saklı fazla, bu kısacık lüzumlarda.

öyle sarhoş sarhoş bakma yüzüme,
ben de içtim gözü yaşlı haftalarca,
sonra anladım meğer gerçek siyah
tam olarak beyazlıkta gizli.

şiir diye okursan anlamazsın asla,
derin bir kuyu bu, senin düşüp durduğun,
gemi hariç hepimiz batıyoruz kaptan,
bu deniz gözü kanlı öyle düşler kurduğum.

anneme sarılmayı dilerken ciğerlerim
üşüdüğümü söyleyince hep güldüler diğerleri,
söylüyorum bu dörtlükte ölmek istediğimi
biliyorum acı acı gülmek istediğini.

bir şair, otistiktir, şiirleri disleksi,
sözleri beğenmezsen, kafiyeyi dinlersin,
birlikte bir içtik mi, yine içmek istersin,
uçarsın gökyüzünde ve bir daha inmezsin.

şiir seslendirmek için fazla çirkin sesim
sözlerime sağır olun, sesinizi kesin,
bana alkol ver, hem de sarhoşken,
ağzımda sözler değil, bu kez sigara erir.

duman değil, yaşanmışlık öksürtür seni,
ve bu kez arkamda değil kamburum bile,
bu hayata geldirecek neydi suçum benim?
bir gün aldığın nefes seni öldürecek.

bir kadın vardı, yeşil gözlü, kar benizli,
ağlayınca gözlerimden yaş yerine kan gelirdi,
bir eksiğim yoktu, sadece tam değildim,
ve bir gün sevaplarım şeytan tarafından affedildi...