Üç Hayatım Şiiri - Kadiriye Ay

ben hayatımı üçe ayırdım bir senden önceki hayatım, iki senle var olan hayatım. ve sen gittikten sonraki hayatım. senden önceki hayatım mı; çok basitti işte, sade bir insandım; senden habersiz; belki de boş. ya da dünyadan habersiz. ikinci hayatım ise tam bir cennetti.daha bir mutluydum sanki, kuş olup uçuyordum gökyüzünde, herkevsle daha bir mutluydum. sanki; rüyalarım, hayallerim gerçek olmuştu. ben ben değildim belki de; güldüm çiçektim, kuştum. anlatamam ki bu hayatımı sana kelimeler güçsüz kalır. ve o zamanlar; hiç korkmazdım karanlıklardan, hep gündüzdü benim için. oysa üçüncü hayatım karanlıklarla dolu. sanki karanlıklara müebbet giydim. rüyadan uyandım, hayallerim yıkıldı. bütün dostlarım beni terk etti. sanki denizin ortasında yapayılnız kaldım. ne boğulabiliyorum ne de kıyıya çıkabiliyorum. varlığımdan herkes habersiz. duymuyorlar çaresiz çığlıklarımı. bedenim bile sanki ruhumdan habersiz; ne yiyor ne içiyor ne uyuyor anlayacağın; dünya beni istemiyor artık; bir türlü kabullenemiyor beni. kalbimi de durdurmuyor; yok etmiyor beni. sanki daha çok ızdırap çekmemi istiyor. ama bilmiyor ki benim ne çok acı çektiğimi. defalarca ölüp ölüp yeniden dirildiğimi bilmiyor ki. üçüncü hayatım da böyle işte. bense sensiz, çaresiz, yapayalnız; bekliyorum ölümü. bir an; o paramparça yüreğimde; belki diyor, belki gelir döner, o zaman yine dönersin yaşam a diyor. ama sonradan o da anlıyor. dönülmeyen yollar olduğunu, sokakların çıkmaz olduğunu, ayların günlerin, saatlerin; geri gelmeyeceğini anlıyor,! sonra mı? sonra ben yine bekliyorum. şimdi ise hep aynı oluyor zaman, hiç değişmiyor, hep aynı oluyor dönmeyeceğini bile bile bekliyorum, hep bekliyorum..