Yağmurdan Kaçış Yok! Şiiri - Kadiriye Ay

Sen,
Kaldırım taşlarında kaybolan insan;
Kaçamazsın bu yağmurdan,
Hiç deneme kaçmayı bile
Bulutlar sana ağlıyor görmüyormusun?
Kaçmaya çalışırken (o) yüreğin nasıl da hızlı çarpıyor.
Ama hiç ses vermiyorsun bulutlara,
Baksana etrafına bulutlar haline acıyor! ..
Onlar kadar düşünmüyorsun kendini,
Bak nasıl da ağlıyorlar!
Ama sen onlara aldırmıyorsun bile!

Niye mi ağlıyor bulutlar böyle.
Zamanı nasıl da boşa geçirdiğine,
Boş hayallere kapılıp yapmadığın işlere,
Belki yapmak istediğin çok şey vardı!
O yüreğine bile sığdıramadığın,
Belki çok iyi şeyler yapacak,
Adam olacak,
O, babaları ölüp de ağlayan çocukların;
Gözünün içine bakıp teselli edecek,
Belki de çaresiz insanlara bir nebze olsun;
Çare olacak, yıldız gibi parlayacaktın.
Bunları sen yapmayacakmıydın/
Şimdi de durmuş yağmurdan kaçıyorsun!
Nereye kaçıyorsun orada da yağmur var,
Kaçamazsın artık yağmurlardan anla bunu.
Bak saçların, kolların, ayakların, gözlerin bile ıslandı!

Daha anlamadın mı yağmurdan kaçamayacağını,
Koşma öyle, ölüm zaten gelecek sana,
Yapacaklarını düşün, vazgeçme,
Bak çocuklar hala ağlıyo,
Sana ihtiyaçları var.
Yağmurdan kaçarken onları da unutma!
Yağmurdan kaçarken onları da unutma! ...