Tutulmak; en uzaklardaki zerrede,
Kalmak; o zerrenin gölgesinde.
Kim bilebilir ki, sessizlikte erimenin acısını.
Ya uzanınca tutacak kadar yakınken…
Kim bilebilir ki benim kadar, sensizliğin sancısını.
Bir beklenti sadece umuda dair,
Kahrolası kara zamanın zifiri suratını,
Kim bilebilir ki, o karanlığa nikahın acısını.
Unutmak için sadece unutmak için…
Ne umut kaldı, nede onun kaynağı olan ümit.
Bir sitem bu sadece, belki vuslata dair….
Ben artık sensizliğin çetelesini tutmuyorum,
Zamanında bir anlamı kalmadı artık…
Aslında özlemde değil, bende kalanların.
Ne gün sayıyorum, nede mevsimini bekliyorum,
Bende senin umurunda değilim, biliyorum…
Gel tut ellerimden desem, ellerini bile tutamazsın,
Ellerin dahi sana yabancı olmuşken, sevmen ne ala..!
Biliyorum…
Ateş buz tutmaz, buzda ise gül bitmez,
Sen zalim, ben yetimken,
Bu güneş asla ama asla açmaz….
Ebu Talha
09.11.2010
Kayıt Tarihi : 2.4.2012 13:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
...sormak gerek bazen, '..beni ben yapan nedir..? ' diye..beklentilerin gerçeği yansıtmıyorsa eğer, bilesin ki, en büyük kötülüğü sen kendine yapıyorsun...unutmayalım; ufuk bizim bakabildiğimiz kadar uzaktır...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!