Tut ki Şiiri - Yavuz Büyük

Tut ki çiçeksin sultan bahçesinde;
Yapraklarında çiğ,renklerinde hüzün,
Gözden düşmüş ve eskimektesin.
Yollara takılmış buğulu gözün,
Sana uzanacak sıcak eli beklemektesin

Tut ki içine sinmiş,
Acılar, karanlıklar, umutsuzluk.
Yüzünde çizgi çizgi olmuş,
Aldanmışlığın verdiği yorgunluk.

Bir sabah uyanmışsın yalnızlığın koynunda
Güzelliğin bir gecede seni terketmiş.
Bir yaşlı kadın görüyorsun aynada,
Yıllarını teninde kıvrım kıvrım tüketmiş..

Sinsice kemirirken yorgun bedeni,
Kırgın ruhunu da acıtıyor acımasız zaman.
Düşünüyorsun ki artık kimse istemez seni;
Korkunç bir şüphe düşüyor içine, işte o an!

Tut ki, herşey yabancı olmuş sana, herşey düşman;
Ne çok yakın ne çok uzak yansımalara bakacaksın.
"Yeter artık, yeter! Kimse yok mu?" dediğin an,
Ruhun ruha dokunduğu yere bak, beni bulacaksın.