Tünel Şiiri - Selami Karabulut

TÜNEL

bu acının kördüğümüne sizin için düşmüştüm
nedeni yok, kendimi kandırmış da olabilirim

haddimi bildim acemi sayılmam ölüme
tenimden geçer gibi geçtim aranızdan, körkütük
yalnızlık anılardan bahtıma düşen avuntu
düşler gördüm benim için kurulmuş uzaklar

başka hesap sizinki demeseniz de anladım
yıkımdır kuşkunun alevi ve sınır tanımaz
öyle bir kalbim var ki oradan bilirim cehennemi
ah ölümden ödünç aldığım zaman
boşuna mı geçti bunca safsatayla ömrüm
kalmadı diyorlar çoktan tükendi senin soyun
şimdi ince bir hastalıkmış aşkın tanımı

-doğrudur tekin olmadığım korkulur gülünçlüğümden

sağalmayacak bir yaranın tazelenmesi bende
‘yine de’ deyip söze başlama cesareti
nehri tersine yüzerek zamanı durdurma telaşı
yol bitti, erken düştüm gecenin koynuna
iç geçirmeme bakıp yorulduğumu sanmayın
hiçliğin sarhoşluğudur göğsümde yanan dağlar

-konuşacak kadar korkak susacak kadar cesurum işte

inkâr edemem gözlerinizden aldığım güçtü
çıkış aradığım tünelde elimden düşürdüğüm fener
özür dileyip kendimden kapatmalıyım bu bahsi