Tünel Şiiri - Turgay Bozkuş

Tünel gibi göreceksin Dünya’yı,
Trenin içindeki bir yolcusun mesela.
Girişte, gözünün önü birden kararacak,
Acaba, cebime elini atan birimi var.
Birden, bir yumruk mu gelecek boşluktan.
Karşıdan başka bir trenle mi çarpışacağız.
Vagonlar, bir o yana bir bu yana sallanacak,
Birazdan, loş ışıklar aydınlatacak gözlerini.
Düşün ki, hayatta böyle oldu bitti.
Çok kaptırmayacaksın kendini hayallere,
Olur olmaz duaya amin demeyeceksin,
Tabi ki, tünelin sonundaki ışığı bekleyeceksin.
Işık, senin zannettiğin gibi çabuk gözükmez.
Birbirine bağlanmış vagonlarda,
Biraz gezinmen gerekecek.
Birinci vagonda, hastaların derdini dinleyeceksin
Kan vermen gerekecek.
İkincisinde, dertlilerin derdiyle düşüneceksin
Elini cebine atman gerekecek.
Üçüncüsünde, düğünü olanla halay çekeceksin
Bazen halay başı olman gerekecek.
Dördüncüsünde, babanı toprağa salacaksın
Gözü yaşlı küreği, eline alman gerekecek.
Bu kısacık gezinti esnasında,
Belki, son vagonda karşılaşacaksın doğru insana,
Belki doğru kitaba,
Belki doğru bir söze…
Hiç vakit kaybetmeden sarılmalısın,
Hem de sıkı sıkıya.
Göreceksin ki,
Tünelin sonunu beklemeye
Hiç mi hiç gerek yok,
Aydınlığı, tünelin içinde de hissedeceksin.