Tünel Şiiri - Mehmet Çoban

Karanlık ışık oldu yıllardır bana
Düşüp kalktığım tüm yollarda
Bir ağacın gövdesi, dalları, yaprakları
Yükselirken şıvgınlarıyla havaya
Ömrüm düştü her geçen gün hatıralara
Kelimelere sığdırabilir miyim anılarımı
Veya cümlelere koymadan noktaları
Dile getirebilir miyim tüm olanları

Selam en güzel şeydi insan arasında
Sırıtkan sırıtışlar olmasa arkasında
Veya gizli hesaplar kargaşasında

Ömrümle, umutlarımı diktim topraklara
Topraklar kara, sarı, beyaz tohumlara
Gebe kaldı, bugün doğmasa da yarınlara
Bilmem neresindeyim zarar ziyan hesabında
Umudun zaferi gelir mi ömrüm içinde bana
Yoksa biz ekeceğiz de büyük umutlarla
Çocuklarımız mı toplayacak yarınlarda

Olsun, gözüm iki çeşme, iki kara olsa da
Yaşamak değil mi, umutlar içinde çocuklara
Gecelerin karanlığından aydınlık sabahlara
Doğan güneşin ışıklarına yansıyan topraklara
Bir deli rüzgâr esmeden seher yeli duygulara
Döner dururum geceler içinde karanlıklarımda
Tünelin ucunda ışık var, şimdilik çok uzaklarda

19.06.2010 - İzmir