Tünel Şiiri - Kağızmanlı Mehmet Kesen

Unutmuşum karanlıktan korktuğunu
Tren tünele girince
Seni yalnız bırakmışım
Şansından makinistte yakmadı ışıkları
Ortalık zifiri karanlığa bürününce
Benim diye gidip sarıldın birisine
Adımı fısıldadın usulca
Karşıdaki cevap vermeyince de
Anladın yanlış adama sarıldığını
Tünel bitinceye kadar öylece kaldın
Aydınlığa çıkınca da gördün ki
Oğlun yaşında birine sarılmışsın
Hatta oğlundan da küçük
Ben karanlıktan korkarım dedin mahcupça
Çocuk bir şey demeden uzaklaştı senden
Yanına gelince çok kızdın bana
Neden yalnız bıraktın diye sitem ettin
Peşinden de muzurluğun tuttu
Beni bir daha yalnız bırakırsan
Yine sarılırım başkasına dedin
O günden sonra korkar oldum trene binmeye
Tren yine girerse tünele
Benden başkasına sarılırsın diye