Tuncay Ulak Şiirleri - Şair Tuncay Ulak

Sen parıldamasını düşünüp güneşin,
Büyüklüğünü anladın güneş olmayı seçtin,
Gün oldun, günleri gün ettin.
Sevildin,
Çünkü insanlar senle aydınlandılar.
Seni hep yüreği çocuklar gibi cıvıl cıvıl olanlar bekledi

Şiirimde neşe arama sakın,
Sen gidince ardına düşüpte gitti.
Başka insanlarda var, ama sakın
Kötüler kuyuları eşipte gitti.

Son melek sendin ruhuma giren,

Üzülmüş bir çift göz bırak arkanda,
Biri sensizliğe biri terk edilişine ağlasın.
Büzülmüş iki dudak bırak çocuk misali,
Biri yalnızlığına biri kuruluğuna yansın.
Umursamadığın duygularım yorganın olsun,
Hissetmediğin ellerim yastık.

Bir fala baktır bir yıldız açtır,
Karşına resim gibi ben çıkacağım.
Her şeyi tüket herşeyi yaktır,
Belirsiz cisim gibi ben çıkacağım.

Dünyanın altına dinamitler koy,

Karnın acıkınca kıyamet kopar,
Sakın dertlere ağlama bebek,
Gidenin arkasından el salla şımar,
Bırakıp gidenlere ağlama bebek.

Küçüksün derdini emziğin alsın,

Sizin oralarda güneş eksilmiyormuş,
Güneşli günümü siz mi çaldınız?
Bensiz günleri takvimler silmiyormuş,
Yarınımı dünümü siz mi çaldınız?

Acı bir tebessüm gezer dudaklarımda,

Korkarak baktım gündüz,
Hep aynı kederli yüz,
Mutluluktan yok bir iz,
Aynalara kırgınım.

Bedenim kırık dökük,

Karşıma çıkıpta bir karanlıkta,
Yüzüme bakıpta geceyi güldür.
Bekleye bekleye sabah olmakta,
Alaylı bakan yıldızı öldür.

Sinemden matemin siyahlığını,

Gurbete gidecek kadar büyük,
Ama özleyecek kadar küçük,
Sevgiden anlayacak kadar büyük,
Sensizliğe ağlayacak kadar küçüğüm.

Eğer anlamadıysan sözlerimi,

Karşıdan gelirken yüzüme karşı,
Gözünün diliyle dostum deyiver,
Yanağa düşmeden gözümün yaşı,
Pembe bir mendille gelip siliver.

Amacımdan uzak dar yerlerdeyken,