Tuncay Ulak Şiirleri - Şair Tuncay Ulak

Kaşlarım çatıldı içten ağlarım.
Bilinmez huzuru nasıl sağlarım
Kopsun diye hayatla zayıf bağlarım
Kaç dua ettim sayamıyorum.

Anlatılmaz yaşanıra en güzel örnek

Bir siyah gelinlikle gel ruyamı karart benim,
Ansızın uyatıpta benzimi sarart benim,
Ben alıştım tek tabanca, başıboş umutlarım,
Erciyeste unutulan sahipsiz kırat benim.

Bir çığın altındayım donuyor ölmüyorum,

Kah bülbüle yandın, kah güle yandın,
Sen gülmek nedir, bilmen mi gönül?
Her şeyi bıraktın, dünyaya daldın,
Sen ölmek nedir, bilmen mi gönül?

Aklında geçmişin karanlık izi,

Kalbinde pranga dilinde sukut,
Sevdalar şarkın sürgün ilçesi.
Geriye dönsende gönlünde yakut,
Önünü kesecek yürek çetesi.

Bir karış uzakta olsa memleket,

Böyle olacağını tahmin etmesem,
Az kalsın beni yandıracaktın.
Acı lokma yeyip tez büyümesem,
Az kalsın beni kandıracaktın.

Çokta masum değildin hani,

Hayatının henüz genç yaşlarında,
Toprağa düşmüş kardeşim benim.
Ankara ilinin Gölbaşlarında,
Dağlarda üşümüş kardeşim benim.

En son bir bayramdı görmüştüm onu,

İnsanın eline düşmeye görsün,
Sevda kelimesi şimdi kadavra,
Doğruyu görmüşsen sen artık körsün,
Yaşanmış yaşanan hepsi palavra.

Beraber söyleyecek şarkılarımız,
Gezip görceğimiz hatırlarımızın olduğu,
Birileri olsun derdim,
Sevmekten çok sevilmek isterdim.
Yalnız kaldığında mahsunca oturup bir köşeye,
Bir sigara da benim için yakanlar olsun isterdim.

Boş semada uça uça yorulan,
Herbir derde deva diye kurulan,
Şımarık çocuğun sapanıyla vurulan,
Kanadı kırılan kuşlar benimdir.

Güneşin adını ellerden duyan,

Ben olmasam sen ne işe yarardın?
Söyler misin bana...
Bu kadar güzel olabilir miydin mesela,
Bir aptalın kalbinin arkasına saklayıp,
çirkin kahkahalarını,
Böyle güzel gülebilir miydin?