Diyorlar ki bana; kaleminden kan damlıyor
Hep hüzünlü satırların,
Karanlıkları anlatıyorsun,mutsuzluğu,umutsuzluğu..
Hep mi acı senin hayatın,hep çaresiz misin?
Ben küçük kız çocuğu
Ben kiminin deli kızı,kiminin meleği
Ben yalnız kadın,karanlıkların aşığı...
Saklarım yüreğimi gecenin koynunda
Mutlu olmak haram oldu bana
Ne zaman elimi uzatsam huzura
Bir engel çıktı karşıma...
Bana neden geceyi sevdiğimi sormayın!
Çıkmaz sokaklarda nefessiz koşarak
Çığlıklarımı,hıçkırıklarımı tutarak büyüdüm ben!
Bana güneşi sormayın!
Baharda kuş cıvıltılarını
Denizin kokusunu,o melodinin sürüklediği hayalleri,
Yaz yağmuru altında ıslanıp mutlu omayı bilirim.
Ama benim mutluluklarım kısa sürer...
Kanatlarımı kırdılar benim,
Umutlarımı,hayallerimi tükettiler!
Ben karanlıktan korkan kız
Geceye sığınıyorum şimdi beni saklasın diye,
Başkaları görmesin diye..
Ben artık hayallerimi anlatmıyorum kimseye,
Elimden tekrar almasınlar diye...
Ben mutluluğu, huzuru yazamam,
Tükendi kelimlerim
Unutturdular bana hatırlamıyorum...! ! !
(15.02.2011)
Kayıt Tarihi : 3.4.2011 15:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!