Tükendi Şiiri - Atila Yalçınkaya

Tükendi efsunlu sözlerim,
Sonu geldi sevgi sözcüklerimin.
Sana artık sitem le söyleyeceğim,
Sen sana hayran mı belledin bu bendeyi.
Namahrem hudutları haram eylerim hey..
Tayfuna tutulan Cezirenin soyundanım.

Sana eyvallah deyişim,
Secdesine kapandığım Mabetlerimim hoşgörüsüdür.
Heyhatki libassız bedenimize tutunu verdi.
Ya tekmil alçaltır bizi esfele,
Yâda Lailaheillellah diyerek yükseliriz illiyune
Bırak yakamıda Cellada çevirme hayallerimi.

Leylanın Kays ına benzetme ey nadan.
Ne çöl kaldı ne bağban.
Çekersem merhametle sana uzanan ellerimi.
Katmer katmer kavimler helakini yasarız.
Bırakma nidaları çınlarken vadide,
Gözyaşı dökmeye hasret kalırsın zinhar.
Çünkü bir küçük kıyamet yaşayan zihniyetin.
Çölünde ne bir nebat nede bir hayat bulursun.
Asırlar beklersin ki
Bir hayat yeşerir mi helak olan beldemin yamacında.
Bir döl verebilir mi hamlem diye.
Yaktığın bu yangınlara bel bağlama.
Ya biz “”!Ya Naru Küne Berden Vesselama “”emrine muhatapsak.
Eyvah sana veesefa
Demek bir nemrut saltanatına tercih ettin
Kaysın sevdasını.