Tren Şiiri - Elif Yalçın

Bir baktım yolu yarılamışım,
Yarılamışım dediysem mecaz işte sözleşme yapmadık aslında Rab’le.
Bilemediğimiz zaman yolculuğumuzun ortalarına gelmişiz diyelim biz!
Hani bir katı daha yaşayacakmışız gibi...
Her sene büyüyerek iyimi yaptım bilmiyorum..
Takvimlerin suçu yok, insanlardı yaşlandıran.
Otuzlu yaşları geçerken hızlanıyor hayat diyorlardı!
Evet evet doğruydu yelkovanlar akrepleri daha bir hızlı kovalamaya başladı.
Heyhat dur diyeceğim ama biliyorum asisin sende benim gibi.
Sevdiklerimiz mi azalıyor yoksa biz mi sevmeyi unutuyoruz bilemedim!
Bir tren garında, oturup gitmek istemediğim bir şehrin trenini bekliyor gibiyim.
Elimde küçük bir valiz kalmış sadece güzel anıların biriktiği.
Sıkı sıkı tutunuyorum ona!
Şimdi bilinmeyen yollar var önümde.
Ve ben bilmediğim bir mevsimde, ne kadarsa ömrüm;
O tren gelene kadar mutluluklarımı çoğaltmak istiyorum o çantaya...
Trene bindiğimde bende kalan ne ise size de o kalsın istiyorum.
Hani adil olsun, kırgınlıklarda mutluluklarda...
Ve ben 40’lara merdiven dayıyorsam eğer,
O merdivenlerde sadece gerçek sevenler olsun istiyorum.
Mış’lar miş’ler biz çocukken güzeldi.
Bana şimdiki zamanların ehli gerek.
E vakit vuslata yakınlaştırıyor her nefeste!!!
O vakit değer mi ki; değmeyen kalplerde sevgiyi ziyan etmeye?
Biz cana can katan gönül ehlininin dostluğuna talip olmuşuz.
Biliriz vakit darda çünkü!
Ve biliriz kalmadı içten samiyetler!
O yüzden biz zora talibiz...