Umut Şiiri - Elif Yalçın

Bana umuttan bahset diyorsun;
Umut mu sorduğun gerçekten?
Yoksa seni rahatlatacak sözler mi arıyorsun?
Biraz da mutluluktan bahsetmemi istiyorsun;
Peki sordun mu kendine mutluluğun ne kadarını görebiliyorsun?
Umut istiyorsan eğer Güneş’in her gün bıkıp usanmadan bunca kötülüğün içine doğuşunu izle.
Mutluluksa istediğin aynanın karşısına geç ve neye sahipsen ona şükret.
İyi bir eş mi sahip olduğun yoksa hayırlı bir evlat mı yoksa hastalıksız bir vücut mu ?
Sevdiklerinin hala yanında oluşu mu ?
Bazılarının hiç biri deyişini duyar gibiyim.
O zaman üşenme bir huzurevine git orada ki yaşlıların tek başlarına oturuşlarını izle.
Yetmedi mi ? Bir de onkoloji koridorlarına git o insanların nasıl acı çektiğini izle.
Bir de terkedilmiş çocuk yuvalarına git boynu bükük evlatları izle.
Gene mi olmadı yoksa sen de bu saydıklarımın içindemiydin?
Şimdi aklınca ben de bu saydıklarının içindeyim mutsuzum işte mi diyorsun?
O zaman git bir yenidoğan kliğiniğe o yeni doğmuş bebekleri izle ağlayışlarını, bakışlarını hiç birşeye sahip olmadıklarını izle.
Başlarına ne geleceğini, nasıl bir hayat yaşayacaklarını bilmedikleri halde yaşama tutunma mücadelelerini izle.
Onlar da ki umudu gör ve bir de tevekkül edişlerine bak.
Şimdi kalk ve de ki kimse olmasa da kimse bilmese de beni her daim gören her daim bilen herkes gitse de gitmeyen Rabbim var.
Mutlu olmak için bu insana yeter hatta yetmez artar.
Gülümse şimdi ve bunu her daim anımsa...