Toz Şiiri - Gökhan Oflazoğlu

Her hücrene dolan nefes, bir armağan,
yenileyen hediye, manzaraya hakim dağı
yükselten bilgiyle es.

Bayırlardan aşağı yuvarlanan akış, içinden
geçerken kalan ses, elbet taşır kurulan, bozulan
süreçleri, bu yapısal med cezir temelde kurulmuşsa,
gayretinle genişler yapılabilirin sınırları. Her türlü
akıldışı tuzakları eritir, görüşünün uzaklığı.

Mesafeleri sev, vardığın yeri tanı, her zaman
olabilir kendinden taşanın umut uçurumları,
dibi görünmez belki, ama, denemeli ve genişletilmeli
nefesin imkanları, neye gebedir hücrede dağılıp,
kaybolan uzamın karanlıkları, birbirini kurar yoğunlukları
gene filizlenir tohum düştüğü yerde, zaman aşan yörelerde.

Bilmesek de dilimizle, hücrelerini bilgiyle besle,
bir yol bir başka yola çıkar, her şey gayretle, ancak
böyle aşılır sıkışmışlık, belki kör gözler açılır, bir
cevher çıkar dağılan tozlar içinde.

Gökle yer aynı kıvamdadır, her şey içiçe, titreşen
damarlarını dinle, söylemin ötesinde.

Toz toplanır, dağılır, karışır geçmişine ve eser
gelecek de.