Toz Şiiri - Halil Emre Tarım

Eski sayfaların arasında unuttuğum,
Kadim kitapların üstündeki, güneşin sahnesinde süzülen o güzel toz,
Belki de kaybettiğimi sandığım bir kalp,
Ya da, aramayı bıraktığım bir ruh.

Semanın karanlık zindanlarına kitlediğim, göğsümden söküp, çaktığım bir ateş,
Veya sanrıların arasında, bulutlarımın terk ettiği yaşlı bir ağaç.
Kelimelerime zincirlediğim nefirin kazdığı çukurun dibinde, son nefesini saklayan bir kuş.
Dokunabilecekken, göğün bir üst katına attığım ve arkasından ağladığım bir elmas.
Bu his.

Belki de her şey, gözümün gördüğü fakat sesimin ulaşamadığı her şey o,
Ziyanın sardığı dağların tepesinde, terk edilmiş kûhi bir ev o,
Dilinden geçen tüm sözleri, gökyüzüne hediye eden bir ozanın duyguları o.
Tüm eşsiz kokuları saçına hapsedebilecek kadar kalpsiz, en güzel tınıları sesine sığdırabilecek kadar sessiz o.
İnsanın saltında saklanan kayıp kelimeleri gün yüzüne çıkartan da o.
Şöminenin başında, yanmayı bekleyen tozlu, eski sayfaları yazan da o.
Tozları, dans etmekten yorulup yere düşktükleri zaman kucaklayan da o
En büyük ayazı kısık bir sese sığdırabilen de o.
Büyük tepelerin üstüne, ormanları ince ince işleyen de o.
En parlak elması anında karartabilen de o.
Kalbime, küçük eliyle kocaman bir mühür basan da.
O