Toz Şiiri - Haydar Şahinbay

İki seksenlik bir ölüye konmuşsun toz
Yer mi bulamadın yatacak arsız toz
En ücra kıyıları bilir yüzsüz hünerin
Elveda diyen bir ömre bedelsin toz

Aşka hudut çizer soysuz zerrelerin
Işığa teslim olmaz elde fenerin
Hiç boş kalmaz silinmiş yerlerin
Bütün sırları deşifre eder ince defterin

Kırmızı tövbekardır yara kaynarken
Umut cimridir içinde ateş yanarken
Ölüm gecikir gözlerin teni belerken
Bulut da iç çeker yağmuru giderken

Evrenin göğsünde dökülür şarabın bakracı
Hani gölgeyi un ufak eden eleğin karı
Göğün kuşağında yedi bin renk sarı
Dibinden yeri dumana boğar tozun efkarı

Toz, pasında ninniler dokuyan heder
Çiğnersen ezilir yüreği yer sana ne der
Başında yas tutan çınarlar susuz biter
Derdinden bir haz ver haneme yeter

İnsanın bayatı zehrinden beter
Aşığın delisi güzele meyleder
Dost dostun huyuna gider
Toza toz sürersen o da kül olup gider