Nasıl ki biz bir zamanlar bırakılan taş neden yere düşüyor? Diyen sorumuza cevap alamadığımız durumda “Allah tarafından taş yere düşüyor” diye cevap alıyorduk. Böylece soruya cevabın ALLAH’ tan mana ile anlam bulması bizleri düşünsel sukuta eriştirmişti. İşte ilk kolektif alan inşacıları sonrası kuşak olan hemcinslerimiz de “kolektif alan hareketini” totemle bilip sukuta ermişlerdi.
Yine bir zamanlar biz karnımız neden ağrıyor? Dediğimiz de karnımız “Allah’ın dilemesiyle ağrıyor” diye cevap almıştık. Bu kısa ve ıskat edici cevapla kısa yoldan düşünsel sükûna ermiştik.
Erken dönem içindeki hemcinslerimiz de “birbirine kardeş demeyi totemin dilemesi” olarak belirtmişlerdi. Böylece kişiler, kendilerini tedirgin etmekle zihinlerini kurcalayan bu tür sorulara cevap bulmakla sorulardan kurtulup düşünsel sukuta kavuşuyorlardı.
Böylesi sorgulamalara mana yükleyerek olgu ve olayları anlama işi bizim hem kaoslu düşünceden kaçınma stratejimizdi. Hem de düşünme yoluyla fazla enerji tüketmekten kaşınmamızın stratejisiydi. Günümüzde bu tür düşünceler “bilimsel çalışmayı durdurucu” düşünceler olarak belirtilirler.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta