Totem Şiiri - Cumali Çorbacı

Ben sevdim
İstanbul’un en güzel kadınını
Sonra
(Tapı) lı kaldım
Yaratan oydu beni kül sevdalardan
Ben onu Tanrım sandım

..........................................

Aydınlık sulara düşen suretinde
Saçlarını tarayan dolunaydın

Denizlerde unutulmuş
Eski bir korsan kılıcıydı
Yaramda ki iz

Notalardan kurtulmuş
Bir aşk ezgisiydi
Gülüşündeki gizi muştulayan şarkılar

Kanayan dizelerde ölümcül
Kanser çiçekleri büyütüyordum
Avuçlarımda Hipokratis yemini

Buz çözülmesi güneşinde
Mavi düş söylencesiydin
Kendini türküleyen sabahlara

Gene geç kalıyordum ikliminde
Yağmalanıyordu öznem
Bir gök taşı düşüp parçalanıyordum

Parmak uçlarında kayıp düşüyor İstanbul
Gözlerinde üşüyor Marmara
Yalnızlığında şiir gülleri açarken
Bir imam bir cellat
Öldürmeye geliyor düşlerini
Ah tanrıça kadın
Sen dua da bilmezsin ki....