Toprak Ve Kaya Şiiri - Fazilet Özcan

Bu dünya varolmuş toprak kayadan
Dağlar da dizilmiş hep sıra sıra
Denizler aşmamış edep hayadan
Toprak yer vermiş yol sıra sıra...

Toprak ta ayrılmış hep kıta kıta
Yer olmuş yurt olmuş dünya insana
Arılar bal yapmış hep çıta çıta...
Şifa ile dolmuş bana ve sana....

Verdikçe de vermiş Rahman ne varsa
Aldıkca doymamış şükür dememiş
Allah yeterli mi? diye bir sorsa
İnsan az demiş daha yetmemiş...

Toprağı pay etmiş kendine güya
Şu senin şu benim diye paylamış
Dünya olmuş koca Yamalı dünya
Yamayı da güzel bak kalaylamış...

Vermiş hak herkese nimeti eşit
Sen şusun sen busun ayırt etmeden
Sermiş te önüne hep çeşit çeşit
İnsanda almış bu hak gözetmeden

Ne varsa dünyada hepsine kanmış
Gittiği yolu bir mükafat sanmış
Kendi söyleyip kendi inanmış
Meğer çok ince bir imtihanmış....

Yol sunulmuş berrak ırmaklar gibi
İnsan yol alıpta çıkıp gitmemiş
Kendi yolunu da yapmış pek tabi
Bir türlü işi de hiç rast gitmemiş....

Pay etmiş kendine etmişte insan
Kabrin yerini bir pay edememiş
Sarınca toprak o etten bedeni
Kendini yeniden var edememiş...

TOPRAK GİBİ VERİM ŞEFKATLİ OLUP
ALMAMIŞ SEVGİYİ GÖNLÜNE KALIP
KAYA GİBİ SAĞLAM YERİNDE DURUP
VARMAMIŞ HUZURA RIZAYI ALIP........