Toprak Uyanık Şiiri - Kasım Kobakçı

Toprak uyanık
Yavru yaşlı dişi erkek tüm sülale
Uyanık kalmak diliyor
Kabarıyor ezilen kara tümsek
Zincirlerinden sıyrılıyor tek tek
Karanlığa karşı direniyor sürü
O bakıyor derinlere derinlere
Sanki o bu bahçeden değil
Sanki o alelade bir kemirgen değil
Sanki o bir dağ
Sanki o bizim yuvamızdan biri değil
Doğanın kuvvetini kuşanmış boydan boya
Bahçeyi bir nefeste geçmek istiyor
Bahçeyi sarmış demir dişliler
Kürekler kesmiş yolları
Çelik bıçaklar dalıyor toprağın altına
O atılıyor küreklerin ucuna körlemesine
Cıyaklamalar yankılanıyor tünellerden
Canlı emin
Eminliğin sunduğu hırsla kazıyor sert zemini
Hiç duraksamadan pençesini geriyor demirlere çeliklere
Ürkmeden sinmeden dalıyor o korkunç tuzaklara
Haklı olan kalıcıdır diyor canlı kendi kendine
Karanlık ışığa baskın çıkacaktır her zaman
Canlı kendini atıyor o keskin uçların önüne
Canlı siper ediyor gövdesini zehir saçan borulara
Sönmüyor yıkılmıyor kanamıyor
Taşlar sıçrayarak akıyor sağından solundan
Caymıyor geri kaçmıyor
Geri kaçmak zayıflıktır çöküştür diyor yuvasına toprağına
Canlı uzanıyor zehir saçan demirlerin altına
Canlı kendini küreklerden çetin biliyor
Canlı kendini her şeyden çetin biliyor
O emin
Eminliğin hırsını tırnaklarında duyuyor
Sen kazmadın sen kazmadın Toprak kazdı o kadim tüneli duyuyor içinde
O gizli kudreti seziyor damarlarının derinliklerinde
Demirler acı saçıyor yuvalara
Canlı korkmuyor sürü korkmuyor dişiler korkmuyor yavrular korkmuyor
Yeniler korkmuyor eskiler korkmuyor
Demirler ağızlarını açıyor sürünün üstüne
Sürü tınmıyor aldırmıyor üstüne inen darbelere
Sürü çevreliyor çapaları
Sürü çapaların üstüne akıyor
Sürü büküyor çapaları
Çapaların takati tükeniyor sürünün azmi önünde
Çapalar kırılıyor sürünün tırnakları altında

Toprak uyanık
Sürü uyanık
Bütün yeraltı uyanık bu zifiri vakitte
Sürü şahlanmış avcılara karşı
Sürü bir sel gibi akıyor kazıcının üstüne
Sürü zelzele gibi çöküyor ölüm kapanlarına
Toprak uyanık bu gece yarısı
Demirlerle savaşıyor amansız bir biçimde