Toprak Ana Şiiri - Süleyman Kayış

Yol boyunca ilerleyen yolcuyum,
Yollar.
Bazen bir patika,
Bazen de meçhul diyerek,
Geldim heybetli bir dağa.
Baktım; ağaçlar dallı budaklı,
Kimi dikenli, kimi kozaklı,
Kimi kuşlar cıvıl cıvıl ötüyor,
Kimi sırtında,
Kimide, ağzında azığını taşıyor.
Minicik bir dere,
Özgürce şırıl şırıl akıyor.
Heybetliğe heybetlik katan sivri tepeler.
Bağrını bina yapmış, sarp kayalar.
Issız yer,
Anlaşılmayan dil,
Umudumu yitirip, donakaldım öylece,
Burası ne benim,
Nede benim gibilerin yeri,
Misafir olamadan,
Döndüm gerisin geri.

Takip ettim yol boyunu,
Çıktı karşıma bir nehir,
Nehir ki köpük köpük akıyor,
Dedim bunda,
Kir mi kalır pasak mı?
Bunca canlı barınırda,
Bana yasak mı?
...Durup düşündüm...
Bir su ki hiç durmadan akıyor,
Düşen bir insanı,
Bağrına basıp,
İçine çekiyor,
Sonra nefessiz bırakıp,
Dışarı atıyor.

Kaldırıp kafamı baktım güneşe,
Güneş ise;
Doğup, büyüyor,
Eğilip kızarıyor
Işığını saçıp
Isısını yayıyor tüm âleme
Sonra yerini ya aya,
Yâda karanlığa bırakıyor.

Durup düşündüm.
Biri dikenli, taşlı ve gagalı
Diğeri boğucu, azgın dalgalı,
Bir diğeri doğup batıcı

Ama toprak ana, kara TOPRAK.
Senden oldum, senden doğdum,
Seninle varım seninle toprak ana.
Sen cansıza can verirken,
Sen karaların karasına ak sürerken,
Diğerleri karatıp, bunaltıyor

Sende ne doğup batma,
Nede dalgalanıp kabarma var.
Sen hep olduğun gibi,
Olup ta göründüğün gibisin.
Sende herkese bir yer,
Her yerinde bir er oğlu er var.

Yolumu başlangıca döndürdüm.
Varlığımı kara bağrına gömdürdüm.
TOPRAK ANA