Toprak Ana Şiiri - Seyit Bozkurt

Özüm senden,
Ruhum ilahi hikmetten
Beni ben yaptı
İkiniz birden
Birleşti iki beden
Bir damla babamdan
Bir damla annemden
Var oldum bir hücreden
Ruhuma can denildi
Senden olanıma beden
Bir zaman beslendim göbekten

Tamam olunca zaman
Emreyledi Rahman
Yolculuğum başladı,
Geçtim dar bir yoldan
Önce başım,
En son ayaklarım çıktı
Attığım çığılık, adeta;
Ortalığı yıktı
Yundum, arındım
Belege sarıldım
Annem koynuna aldı
O güzel sesiyle...
'Hoş geldin bebek'
Diye anıldım
Daha sonra...
Seyit konuldu adım

Başladım...
Dünya denilen
Bir âlem'de yaşamaya
Sıra gelmişti, bol engelli
Hayatta yarışmaya
Emekledim, yürüdüm
Meraklandım konuşmaya
Bazen sevildim
Bazen dövüldüm
Çok kere azarlandım
Az da olsa övüldüm
Günler, haftaları
Haftalar, ayları
Aylar, yılları
Kovaladı ha kovaladı
Yaşım oldu,
Geçip giden zamanın adı

Bir bir çıktım...
Hayatın merdivenlerini
Kokladım güllerini
Hoş görüp elime batan dikenlerini
Yarim oldu, yavrum oldu
Senden olan bedenim
Bir zaman geldi yoruldu
Öyle ya yaş kemalini buldu
Rahman, 'özüne döneceksin hazırlan'
Diye buyurdu

Eyyyy....y TOPRAK ANA!
Beni annem gibi
Bastıkça bastın, bağrına
O mis gibi kokan bağrından
Neler-neler verdin bana
Ekmeğini yedim
Suyunu içtim, kana kana
Senden doğdum, senden doydum
Gâhi ağladım, gâhi güldüm
Geldim, hayat denilen yolun sonuna
İşte emanetleriniz, alın;
Canım Yaratan'ıma, bedenim sana
Geliyorum toprak ana
Ebediyen yatıp, uyumak için kollarına
Sarıl bana, bana
Minnettarım; Rahman'ıma ve sana...
Ve o iki damlanın sahibi
ANNEM ile BABAMA