Toprak Şiiri - Nuh Yöney

Toprak yavaş yavaş çeker insanı
Benimsersin, incitmeden okşarsın
Kokusu tenine siner, koklarsın
Yavaşça üstüne bağdaş kurarsın
Süpürüver batarsa taşlı yanı
Aramazsın döşeği ve yorganı

Toprak, sabîlerin oynadığı yer
Çocuk şarkı söyler, içten gülerek
Kuşlar havalanır ona güvenerek
Ağaç meyvesini yere sererek
Şükran duyar gibi dalını eğer
“Buyrun! Yaradanın ni’metinden.” der

Toprak, gelinlik kıza benzer nazı
Bir gelin duvağı gibi, naziktir
Savrulur tutunamazsa, hafiftir
Küser; terle sulamazsan, naiftir
Bir kız saçını tarar gibi kazı
Gönül koymaz da uğraştırır bazı

Toprak, bin derdi çeken sessiz ana
Korumasız kuzuların sığınağı
Canlının ve ölünün barınağı
Mahlukun başlangıcı ve son durağı
Endişe edilmez güvenden yana
Bedenler Hâlık’tan emanet ona

Toprak, yavru için güvenli beşik
Düşürmez üstünde sallananları
Sırtını sürtünüp kaşınanları
Darılmaz, fütursuz kullananları
Binmek isteyene açıktır eşik
Hâlbuki tüm bağrı hep delik deşik

Toprak, Âşık Veysel’in sâdık yâri
O kara hâli bin renge bürünür
Sanırsın rengârenk halı sürünür
Akıl anlamaz, çaresiz dürünür
Mâdem ki fikir yürütemez bâri
Nefis bundan olsun ders alsa gâri

Toprak, gözlerin bayramıdır, renk renk
Burna şifadır buram buram koku
Gözlerin önüne serilmiş doku
“Ey gören gözler! Bu mahlûku oku.”
Nerde bulursun böyle bir ahenk
Bakabilen için bin kitaba denk

Toprak, vatan olmuş insan ruhunda
Her zerresini sulamıştır kanı
Bedenidir, orada atar canı
Ruhuyla birlikte yıkar insanı
Göklerden gönderilen pâk suyunda
Toprakla beden olmuş insan huyunda
Garip; vatan bulmuş, Anadolu’nda
Toprak, vatan olmuş Anadolu’nda
(Nuh Yöney)