Toprak Şiiri - Kıvanç Kurt

Seni sevmek toprağa dokunmak gibi
Toprakta yeni bir yaşam alanı oluşturmaktan ibaret
İçimdeki yeşerecek filizleri büyütmek var aklımda
Sevdiğin ve sevmediğin tüm beşeri varlıklarla

Biçim vereceğim en kötü çalılara
Toprak zararlılarını adam edeceğim
Terbiye isteyecek belki nefis
Seni sevmekle başlayacak her şey, ilk selamınla

Az evvel yağan yağmurun kokusunu toprakla karıştırmak
Toprağın içindeki ölümü yadırgamadan adımlar atmak
Her yeni adımda hayata gülümsemektir seni sevmek
Seni sevmek toprağa dokunmak gibi bir şey

Ağlarken gülmeye, gülerken ağlamaya hasret kalmak gibi
Sevdiğimi duyanların kıskanmasına hayran olmaktan ibaret
Hepsini teselli etmek var
Üzülmeyin kuşlar, üzülme nar ağacı, sende üzülme Toprak Ana,

Yeni arayışlardayken sıradan olmaktan uzak
Bütün kibrimi, elemimi, gafletimi eğitiyorum
Uslandırıyorum asiliğimi; anlayabiliyor musun?
Seni sevmekle başladı tüm bunca şey, iki sözünle

Huzuru ne dinde, ne günahlarda, ne zevklerde arıyorum
Artık güneşin vakti tamam, ayın vakti, dünyanın vakti tamam
Tüm dünyevi yaratıklar tevazum karşısında saygıda
Seni sevmekteydi bu gönül ve artık iki dudak arasında

Topraktaki gül, gülü seyredalan bülbül, bülbülün yuvasını yaptığı kerpiç evler
O evin bahçesinde yağmurun ıslattığı incir ağacı ve incirdeki tırtıl dahi beni bekliyordu
Gördükleri, dokundukları, tattıkları, kokladıkları, işittikleri her şeyi bırakıp
Benden Aşkı anlatmamı bekliyorlardı

Kuruyan gırtlağımı bir nebze olsun rahatlatmak için bekledim
Kainat tabiatın elinden tutmuş Aşk için ne söyleyeceğimi bekliyordu
Benimse gözlerim en uzağa baktı, uçsuz bucaksız bir dağda seni seyrettim
Ve dilimden ve beynimden önce “sen” dedim tereddüt etmeden

Bursa - 31.07.2012