Toprak Şiiri - Zübeyir Kara

bir sonbaharın savurgan rüzgarları arasında
yaşlı çınarın tepesindeki daldan kopup
alabildiğine savrulan
alabildiğine amansız
alabildiğine umutsuz
yok olma endişesiyle titrerken
kucak açarak toprak yüzüme gülümsedi...

gel bağrımda tükenerek kaybol
gel biriktirdiklerini içime göm
sonsuzluk kervanına karış
hayata bimbir umutla yeşerdiğin,
sana kucak açan özüne dön.
başlangıçla bitimin dokunduğu tazgah
hayat hikayesinin fihristesi,klavuzu ol.
kucak açtı toprak bana tebessümle
gel bana gel. toprak ol

hüzünlüyüm, belkide alışkın değilim
rüzgar indirdi sırtından beni
başımı birkaç kayaya çarpmıştım
yorgun, solgun, yaralı titrek bedenle,
ayrılık acısıyla toprağa kavuştum.
kokusuyla toprak döndürdü başımı
telaşlar içerisindeyim, kopmuştum çevremden
toprak şefkat kucağını açtı bana
bağrına bastı,sardı sarmaladı
sırtımı sıvazladı

artık toprak kokuyorum
artık bende toprağım
yanlızlık çekenlerin sırdaşıyım
sonsuzluğa geçiş yolunu inceden gizleyen
dokunmadan aralanan perdesiyim.
hayata doğru ardına bakmadan koşanların
adım attığı ilk noktasıyım.
sonsuz ilahi güce,
beni hayat hazinesiyle nimetlendirene
bir adım daha yaklaşmaktayım...

YARAP SANA MUHTACIM