Toprağın Sessizliği Şiiri - Seyrani Göl

Bazen hiçbir şey söylememek,
en keskin çığlıktır;
toprak gibi susmak,
üzerine düşenin ağırlığını taşımak,
sessizce yutmak her damlayı, her kırığı.

Ben de öyle oldum,
kelimelerden vazgeçtim,
bir kabulleniş gibi sessiz,
gürültüsüz ve derin.
Kök saldım içime doğru,
kimse fark etmedi,
nasıl büyüdü gizli bir orman ruhumda.

Üstümden geçti zamanın ayakları,
gülerek, severek, unutarak.
Hepsini sakladım,
bir hatıra değildi bu,
bir yara, kanayan bir çukur gibi…
Dönüp bakmadıkları,
hiç görmedikleri bir karanlıkta,
sustukça, derinleştim.

Toprağın da hafızası var,
unutmaz sessizce,
bırakılan her izi,
ezilen her yaşamı,
bastığın ayak iziyle özlüyorum seni,
giderken bıraktığın ağırlığı.

Sana asla çiçek açamadım belki,
ama her bahar yeniden doğar içimde,
bir yaprak gibi taşıyorum seni,
sessizce,
toprak gibi,
konuşmadan,
unutmadan.
S.GÖL