Toprağın Filizi Şiiri - Kasım Kobakçı

İlk o dokunurdu, toprağın filizine,
Baharın ılıklığıyla,
Dağların kuytusundan.
Yanındayız ovanın,
Güneye çevrilirse yüzünüz.
*
Mis gibi kokardı, çam esintisi,
Patikalarda öğleden sonra.
Düşünürdük yürürdük,
Yürürdük,
Vadiye doğru,
Taşların üzerinden,
Hep ileriye.
*
Yorgun karınca, hızlı uğurböceği,
Siyah keler, sarı kelebek,
Yoldaşımız, sırdaşımız.
Gezinirdik, güneş batana dek,
Hiç usanmadan.
*
Beni anımsayın, derdi meltem,
Yumuşak sesiyle,
Denizden karaya.
Şimdi, nefes alma sırası!..
Haydi doldur içimize...
Gözlerimizi kapatıp,
Al içeriye...
*
Yoktu telefon, çok evde o çağlarda.
Su kesilmiş, ne fark eder,
Testideki su yeter bize,
Kaynakların serinliği.
*
Mum ışığı, yayılırdı camımıza,
Fenerin loş aydınlığında,
Kitaplara dalardık biz,
Üç kişi, yan yana.
*
Ağaçtan düşen dallar,
Sığınak olurdu bize.
Ziyafet çekerdik orada,
Peynirli ekmeklerimizle.
Ne var ki;
Kısa sürerdi keyfimiz...
Bakardık dallar gitmiş.
*
Tahtadan at, tek eğlencemiz,
Keten gömlekler, pazar yeri hediyesi,
Teyzemin verdiği bisiklet,
Sürerdik, gün batana dek.
Çamur toprak içinde.
*
Ne hoş gelirdi, yağmur bize.
Şımarıkça sırılsıklam...
Şemsiyeler fora,
Dışarıya koşuşturma,
Bir sürü, su birikintisi,
Sıçrardık çamurda,
Islak yolda,
Bahçe duvarının dibinde, sundurma altında.
Baştan aşağı keyif...
*
Doğa bereketli, toprak uyanık.
Nane, kekik, ceviz, kırmızı et.
Sıcak sularla ısınırdık,
Derenin kenarında,
Kıyafetlerle.
*
Yeterdik biz kendimize,
Selma hala, Ahmet amca, Zeynep öğretmen,
Çok ders aldık sizden.
Huzurla uyuyun, ömrünüz bereketli olsun.
Arkadaşlarım,
Komşularım,
Dostlarım,
Sağ olun var olun, neşe dolu,
Meydanın sakinleri.