Toprağın Bildiği Şiiri - Ceyhun Çevik

Sana veda etmiyorum,
yalnızca,
artık seslenmiyorum aynı boşluğa.

Her şey yerli yerinde şimdi,
güneş aynı doğuyor
ve ben her gün biraz daha gölgeye çekiliyorum.
Çiçekler hâlâ açıyor —
ama ben isimlerini unuttum.

Beni anlamanı beklemem artık,
yalnızca
bir taş gibi susmanı isterim
bir ırmak gibi geçmeni
bende iz bırakmadan.

Çünkü bazı ayrılıklar
ne söze gelir
ne gözyaşına.
Bazıları toprağın bildiği sırlar gibi —
derine gömülür
ve orada kalır,
usulca çürür zamanla.

Şimdi
sen yoksun,
ama yokluğun bir çiçek gibi büyüyor içimde.
Kökleri geçmişte,
gövdesi bu anda,
soluşuysa
her şeyin tam ortasında.