Toplumu Çekilir Kılacak Bir Şey Arayışı

zamanı gelir mi ertelenen her acının
tınısını kaybederken saygıyla dizili cümleler
vakitler, yine saldırır mı gökten başlara
sessiz görünümleriyle tetikteyken vedalar
senin de içine gölgeler eğilir mi?

sevmek, intihar eşiği bir borç gibi kapımdayken
geçmiş en çekilmez yönleriyle sırtımda
onursuz uyandırışlar kalıyor senden geriye
sabahları onursuzca tepinişler
yıkanmayı unutulmuş yüzler hizasında

özlemek değil bu
başka bir sevgili istemek, hiç
birtakım arayışlar içimde kusurla küfleşiyor
dizlerinin toplumu çekilir kılışı bir son buluyor
toplumu çekilir kılacak bir şey arayışına girişiyorum
bunlar epeyce zor geliyor

yerleşemiyorum, dengesizlikte sürüklenişlerine
sen de bunu istiyorsun, darılmıyoruz
acımı alıp kukla gibi oynatıyorsun elinde
oturup beraber gülüşüyoruz

başımdan atılmaz bir ıslaklıkla bu yaşımda tanışıyorum
bu veda beni tutup kendimle tanıştırıyor
bunu çok sonra öğreniyorum

gözlerimizi yerinden oyan sabahları es geçip
tümüyle var olmayı küçümsüyor
birbirine hâlâ üzünçsüzce saygı duyabilenler
vakitlerin üzünçlüğü kanıtsızca morarıyor
ve üzünçlerle sırasıyla şehirler, sonra yüzün senin
ama dedim ya
kanıtsızca.