Tohum Toprak Yol -veda Şiiri - Ayşe Uçar

tanrım
göçme zamanı gelmedi mi
bu uygunsuz mevsimlerden
sabun köpüğü gibi kısa ömrün
eteğinde bol bol hüsran
zor günlerin getirisinden
elimde kalan üç beş kelam
onunda hepsi
yalan

ne insanlar gördüm doyumsuz
çıkar tepelerine koşar adım çıkan
ne fakirler gördüm gönlü zengin
dost bağında kurdu kuşu doyuran
ne uyumsuzlar gördüm
ne iyilikte ne kötülükte
ne hasetler gördüm
ocak batıran

inançsız meta dünyasında
göçmen bir kuşum
hep kırıldı kol yen içinde kaldı
tutuklu kaldım paslı kafeslerde
gönül yokluk içinde çilekeş
yüzüm maveraya dönük
hakikati ararken ömrümü
yere yakın buldum

tanrım
sır içinde sır saklayan evrende
bir adım ileri beş adım geri çok yorgun olsam da
sonunda dibi delik bir heybem bir kedim oldu
şükürler olsun
binlerce

nihayet
kucağımdaki taşları döküp oturdum
üzerimdeki kiri pası atıp duruldum

gözyaşlarıma sarılıp toprağın kokusunda
her şeyin alt üst olmasını seyrediyorum
karanlığın coşkuyla insanlığa sarılışını
ve ruhların parçalanışını
ışığın kendi içine çekilişini

olsun
her son yeni bir başlangıcın muştusu

işte
bu yüzden
her damlanın ürpertisindeki gökkuşağını
karınca emeğini ekmek kırıntısındaki
limon çiçeğindeki o hoş esintiyi
ölümle yaşam arasındaki sallantıda
sarıp sarmalayıp çoğaltıyorum
yaşamak illa yaşamak
yaşamak
adına

gözümün kirlenen aynasında
nesli tükenmiş arıların donmuş resmini çizen
aklıma inat tarla başında ağlayan yalnız gelinciğin
hüznüne rağmen

bir dünya yıkılıp
yeni bir dünya kurulurken
toprak çerden çöpten atıkları öğütürken biteviye
insanlığın toz olmuş erdemlerini arayan bakışlarım kırgın
yılgın rüzgârların fısıltısında uyur ruhum
kalbimse kızılcık şerbeti
dem tutar uyuşmuş
nehirlere

sonsuz maviliğin altında
tohum toprak yağmur yol umuttur

ah! turnalar
allı turnalar bilemediniz
aşk hep kimsesizdir
sakın ola incitmeyin
kalbimi

yolu hep gidişine bırakırım…

12.01.2022
_Veda_