Tohtor Beg Şiiri - İsmet Murat Müçtehit

TOHTOR BEG
İrmi yaşına gadar her bişeyim doğaldı,
İmdi ise menzile varamıyom tohtor beg,
Yaşım kemale erdi, sancılarım çoğaldı,
Başım beynim zonkluyo, duramıyom tohtor beg.

Ben cahalım ne olur sen gusuruma bagma,
Teşhisi goy, ilaç ver beni derdde bıragma,
Çene gemiğim zayıf, dişlerim ise takma,
Isırıp da cevizi gıramıyom tohtor beg.

Hele söle tohtor beg neydi benim günahım,
Sırtıma gulunç girdi, eyce çoğaldı ahım,
Başıma duman çögtü, bozuldu nişangahım,
Hedefi on iki den vuramıyom tohtor beg.

Ne eddiysem gidmedi derimin kırışığı,
Gararmaya başladı gozlerimin ışığı,
Barmaklarım titriyo dudup tahta gaşığı,
Tahanınan bekmezi garamıyom tohtor beg.

Canım gayfe istiyo galhıyom sabahları,
Bişireyim diyorum gırıyom tabahları,
Canım çog sıkılıyo, çekerekten ahları,
Bir cıgarayı bilen saramıyom tohtor beg.

Yaşım elliyi geçti, saçımı ag bürüdü,
Mahallenin itleri üzerime yürüdü,
Gavradı bacağımı beni yerde sürüdü,
Bastonunan başını yaramıyom tohtor beg.

Ayağ uyduramıyon diyerekten devire,
Gonu gomşu zoraki gönderdiler revire,
Bir müçtehit olarak bedenen verdim fire,
Çektigimi hayıra yoramıyom tohtor beg.

İsmet MURAT
(Müçtehit)