Titreyen Nefesler Şiiri - Özdemir Aydın 2

Bir coğrafya düşün... Ki giden de senden, ölen de senden, susanda senden..
Kapılar suratına kapatılmış, güneşin küsüp doğmadığı bir coğrafya...
Gecenin sessizliği üşütür, titreyen nefesleri...
Dört mevsim, oniki ay yoktur bu coğrafyada..

İşte ben bu coğrafyanın çocuğuyum...

Umut yıkıntıları, düş yorgunlukları ve uykusuz şiirler çiçek açtı mavi boyalı penceremizde..
Dilde ağrılı türküler, dağları çınlatan feryatlar, sabır sabıra küsmüş,
kan çiçekleri açar her bahar hikayemizde..

.......... Ve bir anne düşün ; çocuklarını bu enkazın içinde doğurmuş,
yalın ayak, yarı aç, yarı tok yaşama tutunmuş..
Bir o kadar asi, bir o kadar gururlu, bir o kadar onurlu çocuklar...
Azrail'e çarpar koştuğumuz her adım...
Kefensiz gömdüğümüz acılarımızı gözyaşımızla yıkayıp örttük...

İşte ben bu coğrafyanın çocuğuyum...