Tip İnsanlar Şiiri - Kasım Kobakçı

Konuşunca, hep doğrucu diyorlar,
İyilikten uzak, çok hain gördüm.
Kendileri yalanla yaşıyorlar,
Dili zehirli, ne çok arsız gördüm.
*
Kendi özgeçmişi, bir kara leke,
Toplumun sırtına yara, derinde,
Kendini beğenmişin teki, maske,
Bilgin sanılan, ne çok cahil gördüm.
*
Atıp tutarken, eli boşta kalır,
Konuştuğu şey, sessizlikten yansır,
Kendi biter, tek başınayım sanır,
Deli dolu, ne çok akılsız gördüm.
*
Giysisi düzgün, saçları taranmış,
Ne kadar insan var, deneyip bilmiş?
Kaldırımda yürür, gövde sallanmış,
Temiz giyimli, ne çok fakir gördüm.
*
Batılı gibi, hep zarif konuşur,
Ortama göre, her bir şekle girer,
Zora düşse, şeytanla da anlaşır,
Kirli kalpli, çok haysiyetsiz gördüm.
*
Hep bir başkasında, arar kusuru,
Bilmiyordur, neyin ne olduğunu,
Sokak sokak gezer, maske buğulu,
Karakteri bozuk, çok sahte gördüm.
*
Adamın izi, gör tende kirini,
İyi görünenin, bozuk mayası,
Halka zarar verir, geçer zamanı,
Vatanı satan, çok şerefsiz gördüm.
*
Bu tip insanlar, her yerde bulunur,
Her şeyi bilirim diye dolaşır,
Duyguları ölmüş, hep boş konuşur,
Saygıdan uzak, ne çok densiz gördüm.